Ik heb het uit. Ja, zondag al, want het is echt het soort boek dat in een paar uur uit is.
Twee vrouwen. Een spannend, vlot lezend boek, maar wel met diepgang. Een plot als een Griekse tragedie (en Mulisch doet tot in den treure zijn best om dat te benadrukken door ook nog een toneelstuk, gebaseerd op de mythe van Orpheus in het boek te verwerken). Over de heftige liefde tussen de gescheiden conservator Laura en de jongere Sylvia.
De jaren '70 spatten trouwens niet van de pagina's af. Eigenlijk merk je het nauwelijks. Wel heel mooi dat in die tijd deze liefde tussen twee vrouwen al beschreven wordt als een échte volwaardige liefde. Door een man nog wel. Ik kan me goed voorstellen dat de feministes van toen dat knap irritant vonden.
Laura is een mooi karakter. Geloofwaardig, sympathiek. Mooi opgebouwd. We leren veel over haar jeugd, relatie met haar ouders, hoe ze over dingen denkt. Daar gaat ze echt van leven. Sylvia blijft echter ongrijpbaar. Ze zegt bijna niks. Vindt nergens wat van.
'Zullen we bij mij thuis iets drinken?' vroeg ik. 'Ik vind het best'.Zegt Sylvia als een wildvreemde vrouw haar op straat aanspreekt.
'Kom je bij me wonen, Sylvia?' 'Als je dat wilt.' 'Ja.' 'Goed.'Zegt ze een paar pagina's verder. Als ze Laura net kent.
Dat is toch niet geloofwaardig?! Ik heb er wel wat moeite mee de hele liefde op waarde te schatten als ze gebouwd is op dit soort onverschilligheid...
De oppervlakkigheid en onpeilbaarheid van Sylvia zorgt echter wel voor de spanning in het verhaal. Als Sylvia zorgt voor onvoorspelbare acties, als ze liegt dat het gedrukt staat, als ze heftige liefdesverklaringen doet uit het niets, als ze er ineens van door gaat, kan dat, omdat we Sylvia eigenlijk niet kennen.
Tot slot vond ik het boek bij vlagen erg grappig. Laura heeft een heerlijk gevoel voor humor. Als ze met de hilarisch saaie nieuwe vrouw van haar ex spreekt ("
Ze kon dan wel kinderen krijgen, maar daar was ook alles mee gezegd."). Of haar gesprekken met de schrijver van het toneelstuk.
Dus ja, die Mulisch schrijft best aardig. Hij showt zijn pogingen tot diepzinnigheid wat te opzichtig. Maar het is gewoon een goed verhaal, goed opgeschreven. En ik heb bij deze mijn taak voor 'Nederland Leest' volbracht, want ik heb er met andere mensen over gesproken. Als bloggen tenminste telt als spreken...
