Ik ben er. Het was wel een hele reis, veel stress, vermoeiend en een hoop gedoe. Maar ik ben er.
Onze spullen pasten bijna niet in het verhuisbusje (ongelofelijk hoeveel dozen er uit zo'n klein huisje kwamen). En de verhuizer was eerst te laat en wilde toen later lossen. Maar de kat was uitzonderlijk lief op de achterbank en de reis verliep eigenlijk heel goed. En alle dozen pasten moeiteloos in het nieuwe huis.
Mijn eerste handeling maandagochtend was een fietstocht naar Skatteverket; de belastingdienst. Daar heb ik een aanvraag voor een Personnummer gedaan. Want zonder je eigen nummer ben je niets in Zweden. Je kunt geen mobiele telefoonabonnement afsluiten, geen verzekering, geen bankrekening openen et cetera. Ik had me voorbereid op lange wachtrijen en gedoe met papieren, maar het bleek een fluitje van een cent. Aardige ambtenaar, één formulier, een kopie van mijn paspoort, drie stempels en een half uurtje later stond ik alweer buiten. Ze sturen het nummer de komende dagen per post naar me op.
Had ik al gezegd hoe koud het hier is?! We vielen met onze neus in de boter, want gister was hier de eerste echt koude dag met ook overdag enkele graden onder nul. Tel daarbij op dat het al om 15.00 uur begint te schemeren en om 16.00 uur 's middags donker is, en je begrijpt dat ik het gevoel heb dat ik naar de Noordpool geëmigreerd ben. Fijn als een land aan zijn stereotypen voldoet.
4 opmerkingen:
Fijn dat je goed bent aangekomen!
Hoe staat het nu met jullie huis? Is er al een nieuw in zicht?
dag Mirte
en nu weer flink uitpakken die dozen en opzoek naar een nieuw huis.
succes met het nieuwe leven
Judith
Mirte, dat het al zo koud is!!!
En nu de boelweer uitpakken . Hoe is het met de poes en je papa en mama, zijn zij er ook nog?
Groetjes Gerda.
oei oei, het is in nyc ook al zo koud (onder nul! gewoon onder nul! zonder dat ze dat ook maar even hebben aangekondigd!). maar fijn dat je er nu bent; hoe staat het met de huizenjacht?
liefs!
Een reactie posten