Ach ja, de buurtkinderen... Ik woon aan een nogal levendig pleintje in de Transvaalbuurt in Amsterdam. Op het plein zijn buiten schooltijd altijd kinderen te vinden. Wat wil je als je met 4 kinderen en 2 volwassenen in een 3-kamerwoning woont, zoals het meest brutale buurmeisje, dat regelmatig gesprekken met me aanknoopt, me een keer vertelde. Dan moet je wel naar buiten.
En buiten vervelen ze zich al gauw en dan is alles een welkome afleiding. Ik dus ook. Dus word ik aangesproken als ik mijn fiets van het slot haal of bellen ze aan. Bij voorkeur als ik sta te koken natuurlijk.
"Buurvrouw, waar gaat u naartoe?"
"Buurvrouw! Buurvrouw! Mishu en Loki zijn weer aan het vechten!" (alle buurtkinderen weten hoe mijn kat heet, sinds ik het aan één verteld heb en ze komen me altijd bezorgd melden wat ie nu weer uitspookt)
"Buurvrouw, heeft u stoepkrijt?" (sinds ik ze een keer een doos stoepkrijt heb gegeven, dat ik al jaren in de kast had liggen, bellen ze af en toe aan om om stoepkrijt te vragen)
"Buurvrouw, mag ik de planten water geven?" (hoe erg moet je je vervelen om de planten in de voortuin van je buren water te willen geven?!)
"Buurvrouw, mogen we uw voetbal lenen?" (die hebben ze maanden geleden lek geschoten, maar dat vergeten ze en dan komen ze er weer om vragen...)
Ik ga ze missen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten