Verkiezingsfilmpjes

Nog drie weken tot de verkiezingen in Zweden. Zowel de rijksdag, provincies als de gemeentes houden verkiezingen op 19 september. Het rechtse blok ligt op dit moment iets voor in de peilingen, maar het is spannend. Ik mag, als inwoner zonder staatsburgerschap, stemmen voor de gemeente en de provincie, maar zit nog steeds te wachten op mijn oproepkaart.

Gisteren maakte de grootste commerciële televisiezender, TV4, bekend dat ze het reclamefilmpje van de extreemrechtse Sverigedemokraterna (SD) toch niet gaan uitzenden. Het zou aanzetten tot haat tegen een bevolkingsgroep, en dat mag niet volgens de Zweedse reclamewetten. Sverigedemokraterna zijn natuurlijk furieus maar lachen in hun vuistje, want zo krijgen ze wel heel veel aandacht voor hun filmpje dat anders natuurlijk alleen om 11 uur 's ochtends door een handvol huisvrouwen bekeken zou worden.

Hier het gewraakte filmpje waarin een bejaarde vrouw met rollator moet racen tegen een aanal vrouwen in burka met kinderwagens. Boodschap: we hebben in dit land niet genoeg geld voor zowel bejaarden als immigranten.



Tja. Ik vind het niet echt aanzetten tot haat, maar misschien ben ik een beetje afgestompt wat dit betreft de laatste jaren. In Nederland zegt iedereen immers al jaren precies wat ie denkt en moet alles maar gezegd kunnen worden in naam van het Vrije Woord. Dit filmpje is eigenlijk net Wilders, die immers ook de kosten van immigratie wil berekenen, maar dan wat beschaafder. Goed afgekeken dus van SD.

Voor de vrolijkheid wil ik jullie het leuke filmpje van Miljöpartiet (MP) niet onthouden. Ik snap mensen die op extreem-rechts stemmen gewoon niet zo goed. Als je nou moet kiezen tussen het donkere, pessimistische wereldbeeld van SD of het vrolijke, positieve geluid van MP, dan weet je het toch wel? Je vangt toch meer vliegen met honing dan met azijn?

Millennium

Noomi Rapace als Lisbeth Salander

Eindelijk hoor ik er weer een beetje bij. Eindelijk kan ik weer een beetje meepraten. Ik heb tijdens mijn vakantie eindelijk deel 1 van Stieg Larssons Millennium-trilogie gelezen; Män som hatar kvinnor.

Een literair hoogstandje? Nee.
Wel heel Zweeds, spannend, maatschappijkritisch en met boeiende karakters en interessante achtergrondinformatie over bijvoorbeeld extreem-rechtse stromingen, geweld tegen vrouwen en economische journalistiek. Dus zeker lezen als je dat nog niet gedaan had.

Mocht je de boeken gaan lezen of al gelezen hebben, dan bevind je je in goed gezelschap; in 40 landen zijn meer dan 27 miljoen exemplaren van de Millenniumboeken verkocht. En als je al die pagina's niet trekt kun je altijd nog de films kijken.

Scandinavische thrillers zijn natuurlijk sowieso wereldberoemd en populair, maar Millennium heeft alle records gebroken. De boeken zijn misschien een beetje extra interessant doordat ze postuum gepubliceerd zijn. Larsson overleed in 2004 op 50-jarige leeftijd aan een hartaanval. Een leven van slecht eten en veel roken en drinken had zijn sporen achtergelaten. Na zijn dood zijn zijn vriendin en Larssons vader en broer in een dispuut geraakt om de erfenis. Stieg Larsson en zijn partner Eva Gabrielsson waren al 30 jaar samen maar niet getrouwd en dus ging de erfenis volgens het Zweedse recht naar zijn familie. Gabrielsson heeft uiteindelijk het appartement waarin ze woonden mogen behouden en heeft bovendien Stiegs laptop, met daarop het onaffe manuscript van boek nummer vier, in haar bezit.

Bovendien was Larsson sowieso een interessante en kleurrijke persoonlijkheid. Feminist, trotskist en anti-fascist zijn voorbeelden van labels die er op te plakken zijn. Wat mij zo aanspreekt in Larsson is misschien wel vooral zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid. Het druipt werkelijk van de pagina's, zonder ook maar een moment irritant te worden, omdat het zo oprecht is.

STF

STF Vandrarhem in Haväng, Skåne

Na aanleiding van de vakantie nog een tip voor wie op enig moment van plan is door Zweden te reizen: de hostels (vandrarhem) van STF, Svenska Turist Föreningen.

Deze Zweedse toeristenvereninging onderhoudt niet alleen een serie berghutten, maar ook een groot deel van de jeugdhostels in het land. Dat klinkt als backpackers, lawaai en viezigheid maar dat is in Zweden niet waar. Hostels zijn voor iedereen.

Na een week op mijn extra lichtgewicht Therm-a-Rest van 1,5 cm is het altijd weer een verademing om in een bed te mogen slapen. Daarnaast is de volledig ingerichte keuken voor ons altijd aanleiding om gigantische ovenschotels te gaan maken, iets waar we wel zin in hebben na dagen prakjes opwarmen op dat ene gaspitje.

Zelden sliep ik zo comfortabel, betaalbaar en authentiek. Enige nadeel: een of twee dagen van te voren boeken is 's zomers essentieel.

Pride

foto: Stockholm Pride

De hele afgelopen week was het Pride festival in Stockholm. Een waar volksfeest met seminars, workshops, tentoonstellingen, debatten, dans en muziek, een groot festivalterrein "Pride Park" en natuurlijk de parade door de stad als hoogtepunt gisteren. Iedereen doet mee, zelfs de bussen hebben regenboogvlaggetjes.

Voor mij was het een mooie gelegenheid om de landelijke Zweedse politici live in actie te zien. Afgelopen vrijdag werd er namelijk een lijsttrekkersdebat gehouden rond thema's die homo- en biseksuelen en transgenders bezig houden. Ook in Zweden is 2010 verkiezingsjaar en alle lijsttrekkers waren aanwezig. Behalve de Kristdemokraterna (vergelijkbaar met de Christenunie in Nederland).

Verbazingwekkend was eigenlijk vooral dat men het behoorlijk eens was. Het was geen debat met heftige tegenstellingen. Zo werd bijvoorbeeld Kamerbreed beloofd de nu nog verplichte sterilisatie bij een juridische geslachtsverandering af te schaffen. Het is nu nog zo dat je je moet laten steriliseren als je je geslacht laat veranderen in je paspoort. Het invriezen van zaad- of eicellen is eveneens verboden. Een nogal anachronistische maatregel waar toch vooral uit spreekt dat er iets goed mis is met transseksuelen en dat het voor de maatschappij beter zou zijn als ze zich niet voortplanten.

De rood-groene partijen hebben de afschaffing van de gedwongen sterilisatie al een tijd als actiepunt, maar nu blijkt de rechtse coalitie eveneens overstag. De grote afwezige, de Kristdemokraterna, lieten namelijk deze week weten dat hier met hen over te praten valt.

Ik ben misschien wat bevooroordeeld, maar op mij maakte vooral Maria Wetterstrand van Miljöpartiet indruk. Ze sprak met grote autoriteit en passie over alle onderwerpen die ter sprake kwamen. Ook Mona Sahlin, de leider van de sociaal-demokraten, deed het wat mij betreft goed in het debat. Sinds zij de leiding heeft binnen de Socialdemokraterna heeft de partij veel meer aandacht gekregen voor gayrights, iets wat onder haar wat ouderwetse en conservatievere voorganger Göran Persson allerminst vanzelfsprekend was.