donderdag 23 oktober 2008

Toorop

Nu ik toch op de culturele toer ben, kan er nog wel een bij. Ik was vorige week namelijk bij een prachtige tentoonstelling in het Boijmans Van Beuningen: Vooral geen principes! met werk van Charley Toorop. Gaat dat zien mensen! (nog tot 18 januari)

Ik pretendeer absoluut geen verstand te hebben van Kunst en uitleggen waarom ik het zo mooi vind, wordt dan ook lastig, maar ik doe een poging. Ik hou heel erg van haar krachtige stijl. Haar portretten laten je niet los, maar ook als ze een appelboom schildert is het sterk, straalt het wat uit. Haar werk is vaak donker en triest, als ze bijvoorbeeld prostituees in Parijs schildert of arme boeren. Maar het is nooit zonder hoop. Het blijven mooie, sterke mensen.

Mooi om te zien in de tentoonstelling (die chronologisch is ingedeeld), is hoe de zelfportretten veranderen door de tijd. Ze worden steeds gedetailleerder. Alsof ze zichzelf steeds beter gaat zien, steeds beter gaat kennen. Op het laatst zie je elk rimpeltje (wat me trouwens een confronterende bezigheid lijkt; je eigen rimpels in detail in kaart brengen. Dan wordt je sterfelijkheid wel erg tastbaar).

Mijn persoonlijke favoriet is de Vijf Zeeuwse Boeren uit 1930. Zal wel zijn omdat het zo socialistisch is. Ik heb nu eenmaal een enorm zwak voor het socialisme van begin 20ste eeuw...

dinsdag 21 oktober 2008

Mulisch

Ik heb het uit. Ja, zondag al, want het is echt het soort boek dat in een paar uur uit is.

Twee vrouwen. Een spannend, vlot lezend boek, maar wel met diepgang. Een plot als een Griekse tragedie (en Mulisch doet tot in den treure zijn best om dat te benadrukken door ook nog een toneelstuk, gebaseerd op de mythe van Orpheus in het boek te verwerken). Over de heftige liefde tussen de gescheiden conservator Laura en de jongere Sylvia.

De jaren '70 spatten trouwens niet van de pagina's af. Eigenlijk merk je het nauwelijks. Wel heel mooi dat in die tijd deze liefde tussen twee vrouwen al beschreven wordt als een échte volwaardige liefde. Door een man nog wel. Ik kan me goed voorstellen dat de feministes van toen dat knap irritant vonden.

Laura is een mooi karakter. Geloofwaardig, sympathiek. Mooi opgebouwd. We leren veel over haar jeugd, relatie met haar ouders, hoe ze over dingen denkt. Daar gaat ze echt van leven. Sylvia blijft echter ongrijpbaar. Ze zegt bijna niks. Vindt nergens wat van.

'Zullen we bij mij thuis iets drinken?' vroeg ik. 'Ik vind het best'.
Zegt Sylvia als een wildvreemde vrouw haar op straat aanspreekt.

'Kom je bij me wonen, Sylvia?' 'Als je dat wilt.' 'Ja.' 'Goed.'
Zegt ze een paar pagina's verder. Als ze Laura net kent.

Dat is toch niet geloofwaardig?! Ik heb er wel wat moeite mee de hele liefde op waarde te schatten als ze gebouwd is op dit soort onverschilligheid...

De oppervlakkigheid en onpeilbaarheid van Sylvia zorgt echter wel voor de spanning in het verhaal. Als Sylvia zorgt voor onvoorspelbare acties, als ze liegt dat het gedrukt staat, als ze heftige liefdesverklaringen doet uit het niets, als ze er ineens van door gaat, kan dat, omdat we Sylvia eigenlijk niet kennen.

Tot slot vond ik het boek bij vlagen erg grappig. Laura heeft een heerlijk gevoel voor humor. Als ze met de hilarisch saaie nieuwe vrouw van haar ex spreekt ("Ze kon dan wel kinderen krijgen, maar daar was ook alles mee gezegd."). Of haar gesprekken met de schrijver van het toneelstuk.

Dus ja, die Mulisch schrijft best aardig. Hij showt zijn pogingen tot diepzinnigheid wat te opzichtig. Maar het is gewoon een goed verhaal, goed opgeschreven. En ik heb bij deze mijn taak voor 'Nederland Leest' volbracht, want ik heb er met andere mensen over gesproken. Als bloggen tenminste telt als spreken...

zaterdag 18 oktober 2008

Lezen

Nederland leest Twee vrouwen van Harry Mulisch. Vandaag even langs de bibliotheek gefietst en een exemplaar opgehaald. Dit is de derde keer dat het CPNB deze landelijke actie organiseert waarbij een miljoen gratis exemplaren van een boek worden uitgedeeld op scholen en via bibliotheken. Het idee komt uit Chicago waar het One Book, One Chicago heet. Een ontzettend leuk idee om mensen aan het lezen te krijgen én te zorgen voor publieke discussie over boeken.

Twee vrouwen dus. Nu heb ik al de hele dag dat pracht citaat van Gerard Reve over het werk van Mulisch in mijn hoofd: "Mullis dat is vullis, Reve da's pas leven!". Maar ondanks dat de man heftig onsympathiek en arrogant is, kan hij volgens mij toch wel aardig schrijven. En het thema spreekt me erg aan. Vrouwen, liefde, jaren '70. Allemaal goed.

Het boekje zelf is trouwens onwaarschijnlijk dun, dus echt werk is het lezen niet. Bovendien zit er een leesgids met achtergrond informatie bij. Dat mag ik. Ik ben dus de komende dagen aan het lezen. Wie leest er mee?

woensdag 15 oktober 2008

Regels

Zweden houden van regels. Gedetailleerde regels. En ze nemen hun regels zeer serieus. Het vriendje stuurde me deze link door. Het is echt hilarisch.

Bijvoorbeeld: hij moet 8 uur en 10 minuten per dag werken in de winter. En 7 uur en 30 minuten in de zomer. Minimaal 30 minuten lunchen tijdens werktijd is verplicht. Maar dan wel tussen 11.00 en 14.00 uur. Flexibel werken kan natuurlijk, maar alleen tussen 6.00 en 20.00 uur.

Zeer serieus dus. Ik weet dat ik uit een nogal horizontaal georganiseerd en informeel werkmilieu kom, maar dat dit bestaat verbaast me echt. Overactieve vakbond, denk ik dan... Of gewoon een land waar alles nog beter georganiseerd is dan in Nederland.

dinsdag 14 oktober 2008

Kredietcrisis

Trouble in paradise... Tot nu toe waren de verhuisongemakken redelijk onschuldig. Leien dakje... Deze week de eerste serieuze tegenwind. Onze nieuwe huisbaas zet ons op straat! En ik woon er nog niet eens!

Watskebeurt? Ons stulpje bleek een illegaal onderverhuurde sociale huurwoning. Dat kleine doch essentiële detail had de huisbazin ons onthouden. De bewoners van ons pand zouden het gebouw wel kopen van de woningbouwvereniging, daarna zou de onderhuur natuurlijk legaal zijn. I.v.m. de kredietcrisis kreeg een aantal bewoners hun hypotheek echter niet rond, en toen is de hele verkoop afgeketst. Toen zat onze huisbazin ineens met illegale onderhuurders. In paniek besloot ze dat ze dan maar zo snel mogelijk van ons af wil en haar dochter erin zet. Alsof dat niet illegaal is!

Lang verhaal kort: ook ik ben dus slachtoffer geworden van de kredietcrisis! Hip. Dat dan weer wel.

En we zijn dus weer op zoek. Ik sta open voor suggesties.

dinsdag 7 oktober 2008

GroenLinks

Mijn laatste dagen bij GroenLinks! Heel raar. Gister mijn laatste fractievergadering bijgewoond. Ik word er een beetje melancholisch van...

Ruim drie jaar heb ik er gewerkt. En het is niks niet leuk om dan weg te gaan... Het is natuurlijk mijn eigen domme schuld (die ik met een beetje goede wil best op het vriendje af kan schuiven, die wil tenslotte een Carrière). Maar ik weet zeker dat ik het heel erg ga missen. Hoewel ik natuurlijk best zonder de ellenlange fractievergaderingen tot half 12 op maandagavond kan. En zelfs wel zonder het flyers uitdelen op de markt in de regen, met zo'n glimlach waar je spierpijn van krijgt in je wangen. Maar GroenLinks Amsterdam is gewoon best wel heel erg gezellig. Met lieve, goede mensen. Die graag bier met je drinken. En ook nog ongeveer vinden wat jij vindt.

Opdat ik niet vergeet: een foto van het uitzicht vanachter mijn computer. Mijn zeergewaardeerde collega en partijgenoot in karakteristieke pose: hij draait een sjekkie...


zondag 5 oktober 2008

Kat

Sst! Niet aan mijn kat vertellen, maar inmiddels wou ik dat ik gewoon besloten had hem in Nederland te laten. Maar dat is nu te laat. Hoe ingewikkeld is het om een kat van Nederland naar Zweden te brengen? Zo ingewikkeld ongeveer:

Ergens in mijn algemene ontwikkeling had ik geleerd dat er iets moeilijks was met Scandinavië en het importeren van dieren. Dus 4 maanden (!) voor de geplande verhuizing ging ik vast wat websites checken. Dat was dus al te laat... Blijkt namelijk dat hij niet alleen ingeënt moet worden tegen hondsdolheid (dat in Nederland voor het laatst in de jaren '80 voorkwam), maar dat hij vier maanden na de inenting getest moet worden om te zien of hij voldoende anti-lichaampjes heeft aangemaakt. Daarnaast moet meneer een paspoort, een id-chip, officieel door de dierenarts ontwormd en een conditiecheck. En dan moet ik me met de hele papierwinkel aan de grens melden op het moment dat ik het beestje invoer.

Ik ga toch maar gewoon braaf aan het hele circus mee doen. Heb er nu al zoveel moeite in zitten. Ik heb mijn reis er dus al twee weken voor uitgesteld en al twee rabiës-shots gehaald bij de dierenarts. Dan kan de rest er ook nog wel bij.

Pff... Seriously mensen. En als ik hem nou vlak voor de grens de auto uitgooi en hij loopt zelfstandig de grens over?