Fiets

Vandaag een frustrerende fietstocht door de stad gemaakt. Mooie aanleiding voor een verhaaltje over fietsen in Stockholm. Over hoe dat toch steeds net niet zo goed geregeld is als in Nederland. Het gaat wel en het is zeker niet levensgevaarlijk, maar comfortabel is anders.

Wat is er dan allemaal mis? Ze hebben wel fietspaden, maar die eindigen vaak in het niets. Ineens geen fietspad meer; zoek het verder zelf maar uit... Stoplichten gaan nooit automatisch op groen; je moet altijd op een knopje drukken. Bijna geen vrijliggende fietspaden waardoor je op een aparte strook op de rijbaan rijdt, waar de auto's lang niet zoveel rekening met je houden als in Nederland. Overal zijn wegen opgebroken en nergens zetten ze dan bordjes neer naar een alternatieve route (en ik ken de weg nog niet). Auto's staan vaak op het fietspad geparkeerd. Het fietspad wordt trouwens ook nauwelijks sneeuwvrij gehouden.

Ook jammer: mijn superdegelijke stadsfiets is niet echt gebouwd voor de heuvels hier. Hij weegt zeker 20 kilo en dat is wat mij betreft zo'n 15 kilo teveel als je bij een brug omhoog moet fietsen. Daarnaast heeft hij maar drie versnellingen en dat is ook wat mager, want het kan hier echt steil zijn.

Er fietsen hier dan ook lang niet zoveel mensen als bijvoorbeeld in Amsterdam. En als ze het doen vaak met helmen en reflecterende hesjes (ja, ook de volwassenen). Ik denk daardoor ook steeds dat ik te maken heb met fietsende politieagenten, want die zien er in Nederland ook zo uit. Maar hier bestaat dat helemaal niet; politie op de fiets.

Dat niet fietsen hier heeft volgens mij ook te maken met de koude lange winters, die het allemaal nog oncomfortabeler maken. En zeker ook met de kwaliteit van het OV. Het OV is hier echt goed. Je komt bijna overal en snel en vaak. Waarom zou je dan nog fietsen?

Maar ik houd stug vol. Ik houd teveel van fietsen om me de metro in te laten jagen. Hopelijk ligt er over een paar weken een dik pak sneeuw en dan ga ik die maandkaart heroverwegen. Maar voorlopig nog even niet.