Gister ging ik naar de tentoonstelling Trafficking in het Etnografiska Museet. Veel persoonlijke verhalen over en voorbeelden van mensenhandel van over de hele wereld. Mooi opgezet met veel documentairemateriaal en kunstwerken (al dan niet gemaakt door slachtoffers). Heftige, aangrijpende verhalen waar je niet vrolijk van wordt...
In Zweden is mensenhandel een thema dat leeft. De film Lilja 4-ever (2002) van Lukas Moodysson, over een Estlands tienermeisje dat door haar vriendje verkocht wordt en in Zweden in de prostitutie terecht komt, heeft grote indruk gemaakt. De Zweedse koningin heeft het thema geadopteerd en ook de Zweedse regering maakt er werk van. Zweden is vanaf 1 juli voorzitter van de EU en de Europese aanpak van mensenhandel staat expliciet op het lijstje zaken waar Zweden extra aandacht voor wil vragen.
Wat voor oplossingen voor het voorkomen van mensenhandel de Zweden voorstaan wordt me vooralsnog niet helemaal duidelijk. Dat was ook een beetje mijn probleem met de tentoonstelling; veel voorbeelden van hoe erg het is, maar geen ideeën over wat er tegen te doen. Er is natuurlijk ook geen simpel antwoord. Internationale mensenhandel is ontzettend complex. De voornaamste oorzaak is bovendien de armoede en ongelijkheid in de wereld en dat lossen we helaas niet 1,2,3 op.
Maar er zijn natuurlijk wel zaken die we als Westerse landen kunnen doen. De Zweedse regering lijkt nu in te zetten op zorg voor slachtoffers van mensenhandel in het land van herkomst. Het blijkt namelijk dat veel vrouwen, als ze aan hun handelaars ontsnappen en terugkomen in hun eigen land, weer net zo hard in de gedwongen prostitutie terecht komen omdat er geen zorg voor ze is. Goed idee dus om daar geld voor vrij te maken. Maar waarom alleen in eigen land? Eén van de problemen is juist dat vrouwen die slachtoffer zijn van mensenhandel zich niet bij de politie melden omdat ze bang zijn, o.a. om uitgezet te worden. Tijdens het strafproces worden ze beschermd, maar daarna worden ze uitgezet naar het land van herkomst en moeten ze het zelf maar uitzoeken. Dat is nu typisch iets waar we als EU gemakkelijk iets aan kunnen doen. De zorg voor slachtoffers hebben we immers in eigen hand. Laat ze blijven als ze dat willen en vang ze fatsoenlijk op.
Marieke van Doorninck, fractievoorzitter voor GroenLinks in Amsterdam en al jaren werkzaam met mensenhandelvraagstukken schreef recent ook een blog over mensenhandel en (gratuite) aandacht daarvoor. Zeker het lezen waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten